Long story to tell

Het is alweer een poosje geleden dat we wat geschreven hebben. We hebben weinig bereik gehad. Sorry moeders! ;) Maar we zijn er weer! 

Zondag zijn we in Ayr naar de kerk geweest. In Home Hill begon de kerk om 8.20u al. Dat was ons wat te vroeg. Naar Ayr was maar een kwartiertje rijden en daar begon het om 10u. Beide kerken hebben dezelfde dominee. We werden weer hartelijk welkom geheten en toen de mensen hoorden dat we uit Nederland kwamen, werd ons gezegd dat we echt met Menno moesten kennis maken, want hij is in NL geboren. Dit hebben we gedaan. Hij begroette ons in het Nederlands en zei dat hij ons goed kon verstaan als we Nederlands praatten. Dus we moesten nog oppassen met wat we zeiden ook. Menno is in NL geboren, maar voor z'n 1e al verhuisd naar Zimbabwe. En woont nu al 20 jaar in Australië. Z'n vrouw nodigde ons gelijk uit voor de lunch. Dat sloegen we niet af, want we hadden zelf alleen nog maar droog brood. We hebben gezellig met elkaar gebabbeld, gegeten en thee gedronken. Erg leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten. 

De hele zondag hing er rook in de lucht er hing er een hele grijze waas. Weer terug op de camping hoorden we van Michelle (eigenares van de camping) dat er op 1 uur rijden erge bosbranden waren. Best bizar om te horen dat er zo dichtbij best wel heftige branden zijn. Voor dinsdag gaven ze waarschuwingen af voor erge hitte en wind, waardoor nog meer kans op ergere bosbranden. Daarom besloten we wat langer in Home Hill te blijven staan op de camping. 

In Home Hill was niet zoveel te beleven dus hebben we vooral veel geluierd en gezwommen. En op de camping gepast als Michelle boodschappen ging doen. Ook hebben we veel watermeloen gegeten, die kregen we van Michelle en Baptist. Baptist werkte op een watermeloenen farm, dus legde hij watermeloen in de koelkast voor ons. Michelle heeft ons ook nog Vegamite te eten gegeven. Dat moesten we van haar proberen. De Aussies krijgen dat hier vanaf baby af aan en kan op allerlei verschillende manieren gegeten worden. Bij baby's word het gemengd met water in de fles. En oudere kinderen eten het vooral op brood. Er is zelfs een liedje over geschreven! Maar oo wat was het vreselijk goor! Michelle heeft zich een aap gelachen om de vieze gezichten die wij trokken, Brrrr..

Onze next door neighbours (dat was hun bijnaam voor ons) Steve en John kwamen maandag avond aangewaaid en wilde spelletjes met ons spelen. Tijdens het spel werden de regels nog wat keren aangepast en speelde vooral John heel erg vals. Maar ondanks dat konden ze niet van ons winnen. Als 1 van ons won, kwam John weer met een ander spel. Maar als hij gewonnen had, moest hetzelfde spel vooral nog een paar keer gespeeld worden. Totdat wij weer wonnen. Ze nodigden ons uit om de volgende avond ribs te komen eten bij hen. De volgende dag hadden we om 17u al rammelende magen, maar John stond nog in de douche. De verleiding van koek en snoep weerstaan, want we kregen toch bijna ribbetjes, dachten we. Om 18u zaten beide mannen nog steeds voor de tent te chillen. Zonder ook maar enige aanstalten te maken om het diner te maken. Na nog wat keren om Jonas geloerd te hebben, besloten we om 19u er maar gewoon heen te lopen. Wat bleek: de ribs lagen vanaf 14u al te sudderen in de apple juice in de slow cooker. Toen we er kwamen moesten ze er nog 50 minuten in liggen. Ondertussen wat gekletst met Steve en John en uiteindelijk waren daar dan de ribs! Hele brokken vlees, druipend van het vet werden ons voorgeschoteld. Met goed fatsoen hebben we het grotendeels weggewerkt. Om daarna kotsmisselijk terug te keren naar Jonas. Gauw onze tanden gepoetst, handen gewassen en ons bed ingerold met de afwasteil binnen handbereik voor emergency. Het sanitair zouden we nooit redden. Gelukkig is alles binnen gebleven en voelden we ons de volgende ochtend weer prima. 

Woensdag zijn we vertrokken vanuit Home Hill. We werden uitgezwaaid door Michelle, die vond het erg jammer dat we weer gingen. Wij missen haar ook, want elke ochtend als we naar het sanitair liepen werden we door haar begroet met: goodmorning darling en goodmorning sweetheart. Ook missen we haar hele schone sanitair en camping en het lekkere drinkwater. Het smaakt hier in Australië over het algemeen naar chloor. We zijn toen naar Bowen gereden en hebben daar heerlijk gezwommen. 

Toen we in Bowen weg wilde rijden begon de ellende.. Li was haar zonnebril kwijt. Gloedje nieuw en onmisbaar. Li kan niet zonder zonnebril. Heel het strand afgezocht, Jonas binnenstebuiten gekeerd, zelfs naar het sanitair gelopen terwijl de hele zonnebril daar nooit geweest was. Maar helaas: onvindbaar! Treurend Jonas ingestapt op zoek naar een supermarkt, we moesten nog eten hebben. Zoef zoef naar de Coles. Dat is tenslotte de goedkoopste. Maar deze niet. Deze zat in een Shell en heette Coles Express. Oké dan niet. Op naar de volgende Coles. Bij dat winkelcentrum aangekomen zat de Coles ook in de Shell. Tjonge wat een pech! Dan maar naar de Woolworths, de 1 na goedkoopste. Daar aangekomen wachtte ons een aangename verassing. Li dr zonnebril zat in de muesli repen doos! Belachelijk hoe komt tie daar?! Geen idee, maar dat geeft niet. Hij was er weer! Boodschappen gedaan, getankt en getwijfeld over welke camping we gingen staan. In Airlie Beach zijn de campings allemaal vreselijk duur. We konden kiezen tussen een betaalde camping dichtbij met een douche of een gratis camping een stuk verder met alleen een paar dixies. Omdat het al 17.45u was kozen we voor de betaalde camping. Daar aangekomen zag het er vreselijk uit. Geen receptie, bouwvallig, dicht bebost en onaantrekkelijk. Niet iets waar je geld voor gaat uitgeven. Jonas in z'n achteruit gezet en alsnog naar Proserpine gereden op weg naar de gratis camping. Ondertussen werd het donkerder en donkerder. De weg was ellenlang. Na een uur rijden maar op een parkeerplaats gestopt om te kijken of we nog wel goed reden. En wat bleek? De camping zat nog geen 100 meter verderop. Dat was goed nieuws! Gauw erheen gereden, gegeten, wat gelezen en gaan slapen. 

Donderdag zijn we naar Airlie Beach gereden, omdat we een snorkeltour wilden boeken en op de camping geen bereik hadden. Onderweg nog naar een waterval gereden, die helemaal droog stond. In Airlie Beach de snorkeltour geboekt, alle appjes bijgewerkt en de winkeltjes daar bekeken. Daarna weer terug gereden naar Proserpine, om daar de sunset te bekijken. We stonden aan het meer, dus konden het goed zien! De weg naar de camping werd wel steeds korter om te rijden en bij daglicht zag het er al allemaal een stuk beter uit! 

Vrijdag gingen we de snorkeltour doen. Om 6.10u ging de wekker. Wat onmenselijk vroeg! Maar we kwamen fris en fruitig uit bed, aten een onbijtje, deden onze ochtendgymnastiek en reden om 7.20u weg. Het was een uur rijden en we moesten er om 8.30u zijn. Tijd zat dus zou je denken. Maar in de mail stonden 2 adressen en wij bleken bij de verkeerde te staan. We hadden op een Nederlandse site geboekt en wisten daardoor ook niet echt naar welke maatschappij we op zoek waren. Wel een beetje onhandig. Het telefoonnummer gebeld en die medewerker zei dat we gewoon naar de haven moesten rijden en we het daar wel zouden vinden. Vol gas daarheen gereden. Bleken er 15 verschillende organisaties te zijn die allemaal een snorkeltour hadden die dag. Ook was het betaald parkeren en deed de automaat niet wat wij wilden. Uiteindelijk hadden we om 8.28u onze parkeerticket. Li rende vast naar een organisatie toe en Jor holde naar Jonas om het ticket erin te leggen. Het bleek de verkeerde organisatie te zijn, maar ze wisten ons wel te vertellen waar we wel moesten zijn. Alleen was dat helemaal aan de andere kant van de haven. Daarheen gehold en we waren er 3 over half 9. We kregen een stingersuit aangemeten, die moesten we aan met snorkelen voor bescherming tegen de kwallen. Ook moesten we een familielid als contactpersoon opgeven en ondertekenen dat we op eigen risico meegingen. 

Daarna was het tijd om de boot in te stappen. Eenmaal op zee gaf de kapitein vol gas en spoten we het water over richting Whitsunday Island. Daar aangekomen zagen we allemaal witte stranden. We hadden 2 uur de tijd om naar het uitzichtpunt te lopen en op het strand te lopen en te zwemmen. Eerst maar naar het uitzichtpunt. Daar viel onze mond open van verbazing zo mooi! Helderblauw water, zo helder dat we de stingers konden zien zwemmen en hele witte stranden overal. Uiteraard moest hier ook weer iets geks gebeuren en liet Li haar zonnebril pardoes naar beneden vallen. Over het hekje de rotsen in naar beneden. Li stond al met enige weemoed afscheid te nemen toen Jor zei: je kan er opzich best makkeljk heen klimmen. Li vond het niet zo'n goed plan om over het hekje heen te klimmen, dus liep ze naar het einde van het hekje, stapte de rotsen op en redde haar zonnebril. Daarna weer naar beneden gelopen naar het strand. Dit is het enige strand ter wereld waar het zand zo fijn is. Het lijkt net alsof je in poedersuiker loopt. Het witte zand deed gewoon pijn aan je ogen. Gelukkig had Li haar zonnebril! Heerlijk gechillt op het strand en gezwommen in het helderblauwe water. Zelfs nog een baby haaitje voorbij zien zwemmen. Baby shark do do do do! (Sorry als je nu dit liedje in je hoofd hebt)! 

Na een lunch op de boot, waar we ook nog een zeeschildpad spotte, voeren we naar een andere plek om te gaan snorkelen. Onszelf in de suit gehesen, duikbril op, snorkel in en gaan met de noodel! We zagen heel veel verschillende vissen en keken onze ogen uit. Jor was weer erg blij met de lenzen in haar ogen. Na uitgebreid rondgekeken te hebben, gingen we de boot weer in en voeren we naar de volgende plek. Hier konden we een heel eind boven het koraal zwemmen. Heel anders dan de vorige snorkelplek, maar ook heel mooi! Nu hebben we echt het Great Barrièr Reef gezien! Voor het filmpje van deze dag klik hier! Heel veel dank aan Jor d'r ouders die hem vanuit NL op de site gezet hebben. Met ons bereik hier laadde hij niet verder dan 10% om dan weer terug te gaan naar 3% en dat in 2 uur tijd. Danku:)

Na het snorkelen zijn we naar Hungry Jacks gereden voor een cheesy cheeseburger met patat. Daarna wilden we ijs, maar de ijsmachine was kapot. Dat was balen! Waar we wel achter kwamen was dat er tegenover de Hungry Jacks een gewone Coles zat! Dus hebben we woensdag voor niks zo heen en weer gereden! We hadden geen zin om weer helemaal naar Proserpine te rijden, maar ook geen zin om veel geld te betalen. Dus hebben we illegaal op een parkeerplaats overnacht. We hebben heerlijk geslapen en niemand heeft ons uit ons bed geklopt. 's Ochtends was er alleen een hele markt opgebouwd rondom ons heen. Toen maar gedaan alsof we voor de markt daar waren en met ons onschuldigste gezicht weggereden. 

Vandaag hebben we belachelijk veel moeten doen. Een mega was, Jonas vanbinnen helemaal opgepoetst, de financiën bijgewerkt, foto's uitgezocht, filmpje gemaakt en boodschappen gedaan, deze keer wel bij de Coles. En voor degene die ons toetjesverhaal uit IJsland kennen: ook hier verdwijnen op onverklaarbare wijze boodschappen. Dit keer was het tandpasta. Die is met ons meegereisd tot aan de kassa in het karretje. Geen idee of we hem betaald hebben, maar bij het inladen in Jonas was tie foetsie! 

Wat een mega verhaal! We hopen wat vaker kortere verhaaltjes te schrijven. Maar dat ligt er een beetje aan wat het bereik doet! See you!